کتاب اقیانوسی در ذهن

توضیح کلی اگر همه‌چیز را درباره‌ی ارلي اوډن - این عجیب‌ترین پسرها - از قبل می‌دانستم، شاید ازش می‌ترسیدم یا دست‌کم مثل بقیه ازش فاصله می‌گرفتم. اما من توی مدرسه‌ی پسرانه‌ی مورتون هيل غریبه بودم؛ همان جور که توی مین غریبه بودم. درواقع من با همه‌جا به‌جز شمال شرقی کانزاس، غریبه بودم، می‌گویند کانزاس همیشه دخترها و پسرهایش را نزدیک خودش نگه می‌دارد، اما توی چند سال گذشته، چند تا استثنای قابل‌توجه هم وجود داشته؛ مثلاً ژنرال آیزنهاور که همه به خاطر رهبری نیروهای متفقین در طول سال‌های جنگ با آلمان‌ها، بهش افتخار می‌کنند. هرچند او برای یک مراسم رژه‌ی باشکوه به بالین برگشته بود، اما همین‌که جشن تمام شد، رفت و فکر نکنم به این زودی‌ها برنامه‌ای برای برگشتن و ماندن داشته باشد. پدر من هم نظامی است؛ کاپیتان جان بیکر دوم. او عضو نیروی دریایی است. می‌دانید آن‌ها چه می‌گویند؟ آدم‌ها دودسته‌اند؛ اعضای نیروی دریایی و آن‌هایی که آرزو دارند عضو نیروی دریایی باشند! پدرم این حرف را از پدرش، دریاسالار جان بیکر اول شنیده. من هم سومین جان بیکر توی صف هستم. باور کنید ترجیح می‌دادم خودم یک‌چیز درسته باشم تا نفر سوم از یک‌چیز دیگر، اما همینه که هست و همینی که هستی؛ این حرف خانواده ی مادری ام است..... توضیحات بیشتر